Chapter 01

 W telewizji było głośno o dwóch morderstwach w Kalifornii. Każdy jednak mógł odetchnąć z ulgą, gdy ofiarami okazali się ludzie niskiego pokroju, zapewne pracujący dla jakiegoś mafiosy-narkomana. Miejscowa policja nie lubiła mieszać się w sprawy mafii, choć kryminalna była gotów poruszyć niebo i ziemię, aby dopaść szefa całej szajki. Trupami okazali się zwyczajni ćpuny-ochroniarze, którzy na posyłki swojego bossa zabijali. Jednak karta się odwróciła, i to oni zostali zabici. Policja nie miała tropu, kto mógłby sprzątnąć tych dwóch typków, ale wiedziała, że nikt nie będzie za nimi tęsknił, ani drążył temat. Świat dalej żył swoimi sprawami. Wszystko powracało do normy.

Jednak nie wszędzie było tak ciekawie i kolorowo. W domu Thompsonów trwała kłótnia. Vanessa i Jordan byli rodzeństwem, pomimo tego, że się kochali, to i tak bywało, że dochodziło do przepychanek między nimi. Oboje posiadali silny charakter i żadne z nich nie chciało odpuścić.

Od okrutnej tragedii, jaka im się przytrafiła minęło kilka lat. Jednak to nadal rozdrapywali ten temat.

Starszy brat opadł na kanapę włączając telewizor, wybrał przypadkowy kanał, ale nie oglądał programu. Nie chciał kłótni pokazując, że miał już dość. Jego siostra nadal coś krzyczała, ale on wolał skupić się na czymkolwiek byleby nie powiedzieć za dużo, co mogłoby ją urazić. Przełączał kanały w poszukiwaniu czegoś ciekawego, gdy obok niego dosiadła się jeszcze rozwścieczona Vanessa. Brunetka szarpnęła go za ramię okazując, że złość jeszcze jej nie minęła. On starał się zlekceważyć jej chwilowy zły humor.

- Jordan! No powiedz coś – wymuszała. Szatyn spojrzał na nią z poważną miną.

- Ile razy mam ci tłumaczyć, co? Sal wykonał połowę roboty … nie mamy funduszy na drugą część zlecenia. Ciesz się, że w ogóle coś ruszyło do przodu – powiedział dość poważnie dając jej do zrozumienia, że był poirytowany jej zachowaniem.

- To twój przyjaciel! To jego obowiązek, aby nam pomógł – Vanessa nie dała sobie wytłumaczyć. A Jordana to irytowało. Westchnął głośno.

- Słuchaj, wyjdź gdzieś … może z Victorią, albo Amelią. Odpręż się. Nic ci nie da jak będziesz na mnie wyzywała. Sal nie zrobi nic więcej. Zapłaciliśmy mu za pół roboty. Na razie trochę potrwa, zanim uzbieramy drugą część kwoty. Cholera, tłumaczyłem ci, a ty dalej swoje – nagle wstał. Nie chciał się kłócić z siostrą, więc nie podnosił głosu. Udał się do kuchni, aby napić się czegoś.

*

Aleksa siedziała przy laptopie i pisała post na swoim blogu. Tego dnia miała niewiele do przekazania swoim czytelnikom, ale ponownie poruszyła temat o urodzinach swojego amerykańskiego przyjaciela – Jonathana Copolli. Dziewczyna wychwalała się jego umiejętnościami motocyklowymi, które pokazał w trakcie swojej imprezy. Copolla świętował swoje 37 urodziny, które odbyły się 29 kwietnia.

Jonathan Copolla był motocyklistą i prowadził swój salon motoryzacyjny. Nie tylko zajmował się handlem całkiem porządnych maszyn, ale i również przynależał do klubu motocyklowego „Ghost Rider”. Interes szedł całkiem dobrze, nie mógł narzekać na finanse. Gorzej było z życiem prywatnym. Jonathan nie potrafił ułożyć życia z jakąkolwiek kobietą. Nie potrafił się zadurzyć w żadnej przez co tak po prostu cierpiał. Jego związki kończyły się bardzo szybko, przez co nadano mu etykietkę kobieciarza. Jonathan jednak miał swoich stałych przyjaciół, którzy go szanowali.

26-latka wspomniała również o tym, że od ponad trzech lat jest stałą mieszkanką Kalifornii i żyje jej się dobrze. Napisała jeszcze kilka słów, po czym opublikowała post życząc wszystkim dobrej nocy. Za oknem już dawno było ciemno, a ona nie mogła usnąć. Odsunęła się od stolika uprzednio wyłączając laptopa. Położyła się do łóżka oczekując na sen. 

*

credit: google.com search: nicolas cage con air

Tej nocy wracał do swojego mieszkania kierując motocyklem. Copolla był po nieudanej randce. Nowej niedoszłej nie pasowało to, czym się zajmował. Mógł tak po prostu się załamać, ale nie okazywał zawodu. Po drodze minął niewielką posiadłość Sala Cusacka, z którym prowadził wieczne przepychanki. Obaj się nie lubili, i jak tylko mieli okazję to nie szczędzili na sobie słów. Mieli swoje porachunki, o których nikt nie wiedział, choć każdy mógł stwierdzić, że czuli do siebie ogromną niechęć. Zatrzymał się kilka metrów za domem Cusacka. Zastanawiał się przez kolejną chwilę, po czym ruszył dalej. Zdawało się, że w domu nikogo nie było. Czy Copolla byłby w stanie odwiedzić swojego wroga w ulewną noc? Przejechał kilka ulic dalej, aby wreszcie wejść do swojego domu.

Przypomniał sobie chwilę, gdy wraz z dwoma kolegami obrzucił jajkami drzwi i okna detektywa. Wszystko skończyło się bijatyką między Copollą, a Cusackiem. Obaj mieli posiniaczone twarze, ale żaden z nich nie poczuł się przegranym. Później Jonathan mógł ujrzeć na schodach swojego domu porozsypywane śmieci. Takie przepychanki trwały już sporo czasu, a żaden z nich nie myślał o tym, aby zakopać topór wojenny. 

screen movie "Drive Hard"

 Wyjątkowo padało. Niebo – zdawało się - że płakało nad nieczystymi duszami, które zatraciły się w przepychu, chciwości oraz samolubstwie. Kalifornia napawała się przyjemnym letnim deszczem, który mało kiedy zaglądał w te strony. Temperatura nadal sięgała powyżej dwudziestu pięciu stopni, ale nie było tak upalnie, jak za dnia. Nocą, w Kalifornii ruch drogowy nieco się uspokoił. Poprzez pogodę mało kto wychodził nocą na spacery. Na plaży również nikogo nie szło zauważyć. Tak jakby na chwilę świat się zatrzymał, a ludzie mogli odetchnąć.

Deszcz nie przeszkadzał prywatnemu detektywowi w objeżdżaniu po ulicach miasta. Facet z czarną bandamką na głowie kierował swoim autem nie zastanawiając się na tym, gdzie pojechać – a przecież nie chciał tak szybko wracać do domu. Musiał zablokować myśli, na chwilę oderwać się od czegokolwiek, co by mu przypominało niepożądaną sytuację. Ściągnął okulary przeciwsłoneczne, które i tak w tej chwili były nieprzydatne; obserwował drogę przed sobą. Zastanawiał się nad tym, co właściwie go spotkało. Przez moment miał wrażenie, że nic go nie sięgało, skupiał się na jeździe samochodem. Może właśnie potrzebował tego, aby na chwilę oderwać się od pracy i od tego, co niedawno ujrzał na własne oczy. Mógł wyjechać na tydzień do innych Stanów, aby przypadkiem nie zrobił nikomu krzywdy. Może nie przypadkiem, bo tak bardzo chciał ukarać niewierną kobietę. Przez pewną chwilę miał chęć użyć służbowej broni, wycelować nią w narzeczoną i odstrzelić jej łeb. Jednak to zachował godność i pozostawił ją jeszcze żywą. Zatrzymał się dopiero pod swoim domem, gdzie samochód zaparkował do garażu. Długo z niego nie wysiadał. A może wrócę tam, zabiję ich obojga i wyjadę do innych Stanów? - zastanawiał się. Pozostawił wszystkie niby plany za sobą i udał się do swojej sypialni. Tak bardzo chciałem odstrzelić jej pusty łeb, ale czy ona jest tego warta? Szkoda na nią kuli. Zrujnowałbym sobie życie, a tak przecież mogę odejść – rozmyślał.

Sal nie mógł pojąć jak bardzo okazał się naiwny. Z reguły okazywał się bystrością, mądrością jak i zdolnościami. Nikt nie zarzuciłby mu, że mógłby przejawiać zachowanie naiwnego dziecka. A jednak. Od ostatnich miesięcy próbował ukryć, że w jego niby kwitnącym związku było naprawdę źle. Spodziewał się, że po zaręczynach jakoś wszystko się ułoży, ale niestety było inaczej.

Wcześniej nie chciał wysłuchiwać rozmów o swojej narzeczonej. Nikomu nie ufał, spodziewał się, że większość mu po prostu zazdrościła idealnej kobiety. Teraz już wiedział, jaka była okrutna prawda. Prawda, która miała i jego zmienić.

Magdalena była top modelką, a w branży obracała się od szesnastego roku życia. Dbała o swoje ciało, stawiała siebie na pierwszym miejscu. Sal związał się z nią, gdy miała już dwadzieścia siedem lat. Ich związek przetrwał półtorej roku, niby krótko, ale w ciągu tego czasu Magdalena zdążyła zdradzić swojego narzeczonego wielokrotnie. Sal wybaczał jej wybryki spodziewając się, że dziewczyna się ustatkuje. Niestety nie pomogły zaręczyny, groźby porzucenia, czy tak po prostu bicie. Detektyw miał dość jej ciągłych wybryków. Wcześniej wybaczał jej wyskoki, ale łudził się tym, że to co usłyszał od innych było zwyczajną plotką, a słowa Magdaleny wystarczały, aby go uspokoić. Detektywistyczny fach pomógł mu osobiście odkryć prawdę, i to co ujrzał zmieniło w nim wiele.

Długo nie mógł zasnąć. Wciąż przed sobą miał fragmenty z tego dnia. To, o czym chciałby jak najszybciej zapomnieć. Już nie dlatego, że stracił swoją miłość, ale po to, aby poprzez obrzydzenie do niej nie zrobić jakiegoś głupstwa. Tak, czuł obrzydzenie. To uczucie otuliło go, gdy tylko na własne oczy ujrzał swoją ukochaną w pewnej sytuacji. Już nie potrafił jej wybaczyć. Wszystko do niego trafiło z ogromną siłą. Przestał wierzyć w prawdziwą, niewinną miłość. Przynajmniej miał takie wrażenie.

Odczuwał zażenowanie. Zanim upragniony sen przyszedł, zdążył pomęczyć się wspomnieniami o niej.

5 maja, 2017 r.

   Aleksa starała się systematycznie prowadzić bloga. Uwielbiała pisać, opowiadać oraz robić ciekawe zdjęcia, by urozmaicić swojego bloga.
Usłyszała pukanie do drzwi. Odwróciła się i wstała z krzesła. Zanim doszła, aby je otworzyć, ujrzała Amelię, która zasiadła na niepościelonym łóżku.
- Wiesz, jaki kwas? - zaczęła. Poprawiła swoje brązowe kitki, które sięgały jej prawie do pasa. Amelia niegdyś była blondynką. Miała bardzo jasne włosy, a niektórzy czepiali jej się, że używała rozjaśniacza. A tak naprawdę to był jej naturalny kolor.
- Jaki? Nie mów, że Jordan coś odwalił Vanessie - zgadywała. Ostatnim razem wcisnął się jakimś cudem w jej spódniczkę, założył perukę i udawał, że jest nią.
- Znasz Sala, nie? - zapytała, na co Aleksa zrobiła znudzoną minę. Znała go, z widzenia. Nie rozmawiała z nim w ogóle. Nie łapała tematów i nie miała zamiaru starać się o to, aby w ogóle z nim zacząć. Ponadto zauważyła, że rozwijał gadkę wyłącznie z Jordanem.
- Tak – odrzekła niezainteresowana tym tematem.
- Ponoć się kłóci ze swoją modeleczką. Jordan coś powiedział więcej do Van, a ona mi opowiedziała, że Magdalena pieprzyła się znowu. Czaisz? Ona non stop się z kimś pieprzy, a Sal nikomu nie wierzył. Może w końcu do niego dojdzie z jakim chłamem jest - opowiedziała z przejęciem się.
- Ja tam się nie wtrącam, wiesz? Nie znam tego Sala. Jest trochę dziwaczny. Nosi bandamkę na głowie, czasem ma przy sobie broń. Ma jakieś swoje sprawy z Jordanem. Ogólnie nie interesuje mnie on. Nie znam gościa - wypowiedziała się dając jej do zrozumienia, że nie chciała o nim rozmawiać. Sal był detektywem, miał swój świat. Aleksa twierdziła, że nie pasowała do jego świata. Nie chciała na siłę znaleźć w nim kolegę do rozmów przy kawce, czy herbatce. On prowadził nieco inny tryb życia. Z pewnością nie interesował się nią, czy Amelią, gdy siedziały tuż obok. Gadał wyłącznie z Jordanem, jakby tylko on był. Jednak Aleksa nie miała żalu do faceta. Być może cieszyła się, że nie próbował do niej zagadywać. Nie wyobrażała z nim wspólnych tematów.
- Ja tylko nowinki przyniosłam - westchnęła. Obie położyły się na chwilę na łóżku. Amelka lubiła opowiadać o tym, czego dowiadywała się od Vanessy. Były jak siostry, wszystko sobie mówiły. Vanessa była BARDZIEJ koleżanką Amelii, niż Aleksy. Pomimo tego, również dobrze się z nią dogadywała, choć nie zwierzała się jej z problemów.
- Nadal wspominam urodziny Jonathana - zaczęła przyjemny temat. Nie lubiła słuchać o modelkach. Zazdrościła im pięknej figury. Sama była szczupła, ale uważała, że ciało wyglądało zbyt przeciętnie, by nadawało się na sesję.
- To spoko, koleś - rzekła - Ma zajebisty talent, świetne popisy motocyklowe... zaraz przyjdę - nagle wstała i udała się do wyjścia. Aleksa przysiadła, po czym spojrzała na laptop, gdzie widniało na ekranie jej zdjęcie z Jonathanem i Amelią. Postanowiła do niego zadzwonić na skype'a. Ponownie usiadła przy biurku i zalogowała się na skype. Odszukała namiary do Copolli. W awatarze miał zdjęcie jak siedział na motocyklu. Od razu szło poznać, ze lubił takie sprawy. Kliknęła na kamerkę. Pierwszy sygnał ... drugi sygnał ... Aż nagle pojawił się w ekranie. Miał nieco potargane włosy. Siedział na swoim łóżku patrząc prosto na kamerkę.
- Cześć, kochanie - odezwał się jako pierwszy - Właśnie wyszedłem spod wody, suszę pióra - zażartował. Już mogła się domyśleć czemu miał włosy w nieładzie. Nie dała mu szansy ogarnąć się. Zauważyła na jego szarej ścianie duży plakat motocykla.
- Nudzi mi się, wiesz? Piątkowe dni szybko mijają w pracy, ale teraz już mogę sobie robić co chcę, aż do późnej niedzieli - powiedziała. Czyżby marudziła?
- Miałem zamiar pomalować paznokcie na czarno - zażartował – A tak poważnie planowałem obejrzeć jakiś thriller przy butelce piwa - też miał miejsce na marudzenie - Ej, czarna, może wpadnę do ciebie na noc?
- Oj, byłoby super, wiesz? Muszę zapytać się Hani, wiesz? - miała na myśli matkę Amelki.
- Pytaj, pytaj - zaśmiał się - A gdzie Amelia?
- Wyszła na chwilę, nie wiem po co - powiedziała. Usłyszała drzwi, które się otworzyły. Ujrzała Amelię, która niosła sałatkę z pomidora i ogórka. Gdy tylko zauważyła, że Aleksa rozmawiała z Jonathanem, przysiadła z miską i widelcami tuż obok niej.
- Pakuj dupę, chodź do nas! - zapraszała - Zrobiłam dobrą sałatkę - pochwaliła się.
- Jak mamcia ci pozwoli kucyku ponny to przyjdę - lubił śmiać się z fryzury Amelii.
- Mamcia w domu z tatą „dwa” - Amelia nie kryła, że jej mama się rozwiodła i ponownie wyszła za mąż. Zdawało się, że była szczęśliwa żyjąc w tym miejscu z zastępczym tatą. Zdążyła się do niego przyzwyczaić. W końcu minęło kilka lat.
- Dobra, ogarnijcie sprawę, a ja doprowadzę się do ładu. Pa - Copolla się pożegnał, a Aleksa wylogowała ze skype'a. Zaczęły jeść sałatkę, którą przyrządziła Amelia. Nie było jej za wiele, ale równie uspokajała ssanie w żołądku. Miały chęć obejrzeć jakiś film.

Wieczorne spotkanie przyjaciele urządzili w zadbanym ogrodzie należącym do Hani. Matka Amelii wkładała wiele pracy w swój ogród, więc dzięki temu był w swoim rodzaju niepowtarzalny. Przysiedli tuż obok miejsca na ognisko, gdzie powtykane były lampiony na baterie słoneczne. W tej chwili mocno świeciły i było widać co nieco. Jonathan przyniósł piwa, a dziewczyny coś do zjedzenia. Mieli urządzić przyjacielskie pogawędki do bardzo późnej pory. Oczywiście zadbali, aby nie pozostawić bałaganu.
- Jutro możemy wpaść do rockowego klubu, gdzie robią dobre drinki, a co lepsze nie tolerują chamstwa - odezwał się Copolla. Już dawno mieli odwiedzić wspomniany klub, ale zwykle plany się zmieniały. Amelia i Aleksa wiedziały, że Jonathan uwielbiał rocka, więc nie chciały odmawiać. Uwielbiał towarzystwo, choć nie były fankami metalu. Co prawda, zdarzało się posłuchać takiej muzyki, ale już wybrane utwory.
- Pewnie, jestem ciekawa tych drinków - odezwała się Aleksa. Poczuła, jak Copolla ją objął.

- Mogę ci pomalować paznokcie na czarno i nałożyć gotycki makijaż - zaoferował się.

- Może opowieści o duchach? - zaproponowała Amelia - Miejskie legendy?

- Dobry pomysł - zgodził się szatyn. Jedynie Aleksa nie bardzo chciała słuchać o duchach.

- Boję się takich tematów - zdradziła. Oboje na nią spojrzeli.

- Będę spał z tobą, więc nie musisz się obawiać - poczuła jak Jonathan pogładził ją po ramieniu. Może mogło się innym wydawać, że mieli się ku sobie, ale tak naprawdę traktowali się jak bliscy przyjaciele. Oboje wiedzieli, że nie wyszłoby im razem. Nie chcieli popsuć swoich relacji, więc nie oczekiwali od siebie zbyt wiele. Amelia musiała ich zrozumieć.

- Więc sprawa załatwiona - Amelia lubiła gawędzić o duchach, mogła bez większych emocji oglądać horrory. A Aleksa była niestety za miękka.

_____🐢_____

Hej! Pozostawiam nowy rozdział, który jeszcze dziś poprawiałam. Ponieważ opowiadanie "The Frozen Blood" jest juz zakończone - będę mogła swobodnie publikować (mam nadzieję, często) tutaj nowości. Mam nadzieję, że rozdział jakoś znośny. Poprawiłam Prolog, jak coś xD Yhmm... to wszystko na dziś :) Byeee.