Prolog

Krew spływała na brudny popękany chodnik, na którym niemal bezwładnie leżał mężczyzna. Jego prawa ręka wciąż drżała, lecz nie mogła chwycić leżący tuż niedaleko nóż umazany jego własną krwią. Zdawało się, że z łatwością mógłby podnieść ostre narzędzie, ale jego nadzieja słabła tak szybko, jak ulatywało z niego życie.

Z głębokiej rany wydobywały się gęste stróżki krwi. Ofiara nie miała szans, by zatamować ranę. Może próbował się wydzierać, ale jego głos przypominał ostrą chrypę, oraz bulgotanie. Również nie miał szans, aby wypowiedzieć jakiekolwiek słowo, a leżał czekając na pewną śmierć. Przynajmniej to było nieuniknione.

Z oddali dobiegały odgłosy przejeżdżających aut, ale nikt na nieszczęście konającego nie chciał zajrzeć w uliczkę. Choćby po to, aby zapalić trawkę, czy wciągnąć jakiś narkotyk. Zdawać się mogło, że niesprawiedliwość sięgnęła umierającego, który mógł pożyć jeszcze kolejne dziesięć lat. Jednak nikt nie wiedział, że to on na własne życzenie prosił się o śmierć.

Jego oprawca stał nad nim jak kat i obserwował. Był spokojny, cierpliwie czekał, aż facet wykrwawi się na śmierć. Nic nie mówił, tylko stał i przyglądał się. W jego oczach wymalował się spokój, oraz brak jakichkolwiek uczuć świadczących, że mogłoby gryźć go sumienie. Nie dbał o to, że ktoś mógłby to wszystko zauważyć. W końcu znajdował się z ofiarą w miejscu, gdzie o późnej porze nikt nie chodził.

Uliczka była wąska. Nie przejechałby przez nią samochód, a jedynie za dnia rowerzysta, czy motocyklista. Ale oni nie mieliby po co tędy przejeżdżać. Uliczka składająca się z popękanego chodnika służyła jako granica między jednym, a drugim budynkiem. Po drugiej stronie chodnika stał ogromny płot z siatki. Stamtąd można było ujrzeć jedynie niewielkie podwórze należące do właściciela piekarni i cukierni. Miałby tam być jakiś pies, ale i jego nie było słychać. Być może niewzruszony sytuacją leżał gdzieś pod budynkiem.

Wysoki brunet, odziany w ciemny płaszcz spojrzał raz jeszcze za siebie, to na umierającego. Zauważył, że jego ręka przestała drżeć. Jego twarz była umazana czerwoną cieczą, a z rozciętego gardła nadal sączyła się krew, ale już nie tak mocno, co na początku. Facet się uśmiechnął, jakby widział coś cennego na ziemi, co mógłby spieniężyć. Westchnął głośno okazując, że poczuł ulgę. Zbliżył się do trupa zauważając, że miał szeroko otarte oczy. Podniósł nóż i ukrył go w kieszeni płaszcza. Raz jeszcze spojrzał na swoje we krwi ręce. Nienawidził mieć brudnych rąk, ale był zmuszony je umazać.

A przecież miał już nie zabijać. 

 Zdychający facet z rozciętym gardłem nie był ofiarą, ale śledczy z pewnością uznają go za biedaka, któremu przytrafił się ogromny pech. Detektyw mógłby napisać na jego czole „kryminalista”, ale nie zrobił tego. Policjantom zostawił wiele do sprzątania, bo nie chodziło tylko o trupa pozostawionego na chodniku późną nocą.

Detektyw miał jeszcze jedną osobę, z którą musiał się rozprawić. Nienawidził „ogona”, który każdego dnia doczepiał się i obserwował jego poczynania. Był świetnym obserwatorem, a odkrycie niedoszłych napastników zajęło mu zaledwie parę dni.

Drugim pionkiem do zlikwidowania okazał się gangster, który w tej chwili był przywiązany do drewnianego krzesła w jednej z piwnic, mieszczących się pod opuszczonym budynkiem. Kiedyś w tym miejscu była szwalnia, a później magazyn różnego rodzaju asortymentu. W tej chwili budynek podlegał licytacji, a chętnych na niego było wielu inwestorów.

Nikt nie mógł usłyszeć krzyków, ani innych hałasów dobiegających z piwnicy. Szczególnie nocą sprawnie załatwiało się tego typu sprawy, jak morderstwa. Detektyw nie mógł inaczej tego nazwać, jak sprzątanie niepotrzebnych śmieci, które walały mu się pod nogami, gdy tak po prostu pracował nad różnymi sprawami.

Gangster był solidnie przywiązany sznurem do krzesła, a w jego usta została wepchnięta szmatka. W piwnicy świeciła się żółta lampka, która dodawała ponurości. Zakurzone okienko nie wpuszczało światła, pomimo tego, że na zewnątrz paliły się latarnie uliczne. Ściany zostały pozbawione wszelakiego tynku. Gołe cegły gdzieniegdzie były pokryte mchem. W powietrzu unosił się zapach wilgoci.

Detektyw stanął przed swoim niedoszłym oprawcą posyłając mu szyderczy uśmiech. Był szybszy i to go w pewnym sensie podniecało. Łysy facet, krótko po trzydziestce miał przy sobie nóż, jak i pistolet. Oba narzędzia nie były w stanie powstrzymać detektywa, który sprytnym sposobem dorwał swoich napastników. Jeden już leżał martwy na chodniku, a ten również miał doczekać swego końca.

Wiedział, że gdy da przeżyć mu, będzie musiał martwić się o swoje życie. Nie chciał powracać do mordowania, ale musiał, ze względu na to, aby samemu przeżyć. Popatrzył z poirytowaniem na uwięzionego. Facet nie wyglądał na takiego, który miał go błagać o litość. Siedział sztywno, patrząc mu prosto w oczy. Detektyw nie mógł zwlekać. Za kilka godzin miał nastąpić poranek, a on musiał zadbać o to, aby żadne podejrzenia nie padły na niego. Trzymał w ręce nóż, który wcześniej odebrał gangsterowi. Dzięki skórzanym rękawiczkom nie pozostawił żadnych śladów na narzędziu zbrodni. Podszedł pewnym krokiem i wymierzył nożem prosto w gardło łysego. Stłumiony okrzyk trwał tylko chwilę, a krew trysnęła na wszelakie strony. Na niego również. 

_____🐢____

Hej Wam! I pojawił się prolog, w końcu! Jak tam wakacje? Bo u mnie nieco kolorowo się zaczęło - ale nie będę Wam opowiadała już o tym. Zaliczyliście wypad nad morze? Przypominam, że możecie czytać moje poprzednie opowiadania: Pokój 1408 oraz The Frozen Blood. Szablon z lisem tymczasowo, później wrzucę go do innego bloga, a tu pojawi się insza szata. Chyba, że nie nada, to cóż xD
Nie wiem czy zauważyliście, ale to nie jest takie typowo fanfiction, ponieważ sama wymyśliłam fabułę itp. Ewentualnie można uznać, że to fanfiction ze względu na to, że występuje John Cusack, ale ... no właśnie z takową różnicą, że w moim przedstawionym świecie John jest detektywem - takim jak w Pakcie Krwi :) Tyle, że to nie ff tego filmu. I? Cóż, przy okazji pożalę się, że nie otrzymałam odpowiedzi od Cusacka, a wysyłałam do niego list w dniu kobiet. Heh, wtedy leciałam z marketu z różowym winem na pocztę, aby wysłać list do kawalera ;] (nie, wina nie xD) A ja taka głupia czekam i czekam na odpowiedź ... hehe. Aha i wiem, że mialam post wstawić, gdy ukończę The Frozen Blood, ale ... i tak już dokańczam opowiadanie, więc mozecie czytać to nowe :) To na tyle... tschussss :D